Met haar 1,55 meter lang voelde Kimmylien al sinds het begin van de expeditie de druk om zich extra te bewijzen. Zo wierp ze zich al snel op als de kokkin van kamp Zuid en bewees ze zich als pientere puzzelaar in een proef. Maar geen pan of puzzel helpt haar bij de hardnekkige zonne-allergie die ze heeft.

En na haar exit tijdens de eerste eilandraad wordt het erger en erger op titaneneiland. "Hoe ironisch is het dat ik uit de tropen kom en allergisch ben voor alles hier?" zegt ze verslagen. "Ik heb zo'n pijn.

Ik kan nu niet in de zon, ik kan niet in de zee. Het doet zo'n pijn, ik kan aan niks anders denken dan jeuk. Ik wil gewoon eigenlijk alles openkrabben.

" Mentaal staat Kimmylien nog sterk in de strijd. Maar, besluit ze: "Lichamelijk ben ik echt kapot. (.

..) Ik weet niet wat er met mijn lichaam gebeurt.

Ik zie allemaal dingen die ik nog nooit heb gezien. Ik kan me nergens anders op concentreren dan de pijn en de jeuk. Pijn als in, het brandt.

" Daarop hakt ze de knoop door. De expeditie zit er voor haar na drie afleveringen al op en ze is de allereerste die naar huis gaat. "Het is niet te doen om te blijven.

Ik heb ook niet het gevoel dat het snel beter wordt. Het laatste dat ik wil, is een last zijn voor iemand en dat ga ik echt worden als ik blijf. Ik kan niet continu zeggen dat ik pijn heb.

" Ze neemt afscheid van Thomas en Kiran op titaneneiland en vertrekt onder beleid van de medici terug naar de bewoonde wereld. Ondertussen weet verder nog niemand van de expeditieleden.