Het is ruim veertig jaar geleden, maar vegetatiekundige Joop Schaminée (1957) haalt het zich nog zó voor de geest: dat ene college dat zijn leermeester Victor Westhoff aan de Radboud Universiteit Nijmegen gaf over de Welwitschia mirabilis . „Westhoff was een begrip onder botanici. De grondlegger van de Nederlandse plantensociologie, het vakgebied dat de onderlinge samenhang tussen planten bestudeert.

Een groot wetenschapper – en een bijzondere, gevoelige man.” Die bewuste dag ging het college over de nevelwoestijnen van Namibië. „Daar had hij veldwerk gedaan.

Bij een dia van de tweebladerige Welwitschia, die honderden jaren oud kan worden – vandaar de Afrikaanse naam ‘tweeblaarkanniedood’ – vertrouwde hij ons toe dat hij had moeten huilen, ontroerd als hij was geweest toen hij die plant voor het eerst zag. En wat deden wij, derdejaarsstudenten? We barstten in lachen uit.” Ontdaan vluchtte Westhoff de collegezaal uit, zichzelf onderweg nog bijna wurgend doordat hij bleef hangen aan het microfoontje om zijn hals.

„Dat zo’n beroemde hoogleraar zo geëmotioneerd kon raken, maakte een diepe indruk op me. Ik schaam me dat ik heb meegelachen.” Deze week gaat Joop Schaminée, op papier althans, met emeritaat: donderdag spreekt hij zijn afscheidsrede uit aan de Radboud Universiteit Nijmegen.

Dat hij het voorval nu aanhaalt, op zijn werkkamer op de Wageningse universiteitscampus, is niet toevallig. De afgelopen achttien jaar heeft hij als bijzonder hoogl.