Zijn het slechte tijden voor comedians nu onze tenen collectief gegroeid lijken? Sarah Vandeursen vindt alvast van niet. “Er is niks interessants aan humor als het drijft in de middenmaat waar niks spannends aan is hé? Ik denk net dat het super interessant is om nu humor te bedrijven.” Deze week is Sarah Vandeursen te gast in onze podcast Bar Miroir.

Ze zat als panellid in het programma De idioten van Philippe Geubels, ze werkte voor De ideale wereld , presenteerde de tweedelige documentaire Sarah in Genderland en maakte de serie Sarah in Wokeland . En samen met actrice Emilie De Roo was ze de helft van de fenomenale, maffe band Kenji Minogue met absurde West-Vlaamse teksten. Net als al onze gasten brengt ze drie dingen mee naar Bar Miroir die haar geïnspireerd en emotioneel getroffen hebben.

Culturele juweeltjes waar ze kracht of troost uit haalt. Ze begint met een fragment van Mulholland Drive van de onlangs overleden regisseur David Lynch. Dat de film moeilijk of niet te begrijpen valt, vindt Sarah Vandeursen net de kracht van Lynch.

“Waarom moeten we alles begrijpen? Het onderschatten van een kijker kan ik niet vatten. Er zit zoveel schoonheid in iets niet begrijpen. Je kunt de wereld niet begrijpen, da’s ook hoe het leven in elkaar zit.

En dat dat in een kunstvorm of in iets creatief kan zitten, hoe schoon is dat?” “Ik vind het soms moeilijk om om te gaan met het idee dat alles blijkbaar behapbaar moet zijn en meer en meer eenheidsworst wordt. Terwijl : a.