Zijn vader had liever gewoon het vliegtuig genomen. Maar Sadettin Kirmuziyüz staat erop de reis van Nederland naar Turkije met zijn tweeën in de met zijn vaders complete inboedel volgestouwde Simca af te leggen. Die driedaagse autorit zal, zo is althans het idee, volop gelegenheid bieden om met zijn vader te praten, en gepraat moet er worden, want er moet materiaal voor een nieuwe voorstelling worden verzameld.

Return of the King , de titel, is een verwijzing naar Tolkiens In de ban van de ring , waarin het er, net als nu, om ging iets terug te brengen naar de bron, om op die manier een ban te breken. Dat ‘iets’ is hier geen ring, zoals bij Tolkien, maar de vader zelf, die na vijftig jaar werken in een land dat nooit echt als een thuis is gaan voelen, weer terugkeert naar zijn geboortegrond, in Turkije. Het narratief waar Kirmuziyüz op voorsorteert: hoe hij zijn vader, als een ontwortelde boom, weer terug in de grond gaat stoppen.

En, bovenal, hoe die actie hem zal bevrijden van de benauwende identiteit waar hij zich zijn hele leven al aan probeert te ontworstelen; die van ‘migrantenzoon’. Het is werkelijk prachtig, hoe Kirmuziyüz met zijn voorstellingen elke keer weer vormgeving – en daarmee zingeving – aanbrengt in zijn leven. Het zijn min of meer documentaire vertellingen, eenvoudig van opzet: er is een sober decor, soms is er een muzikant bij, soms, zoals hier, staat Kirmuziyüzin zijn eentje op de speelvloer.

Iedere voorstelling opnieuw krijgen we, i.