‘Rooksignalen’ is een dikke middelvinger naar iedereen die ons probeert wijs te maken dat we niet goed genoeg zijn Marian Donner Rooksignalen (een hoofdkussenboek) Das Mag; 244 blz. € 23,99 ★★★★ Het Belgische tijdschrift Knack noemde schrijver en columnist Marian Donner ‘de Slavoj Zizek van de Lage Landen’. Voor een culturele analyse van postmodern-marxistische snit met een fikse dosis humor en veel filmreferenties, ben je bij Donner inderdaad aan het juiste adres.

Maar dan wel feministischer en minder chagrijnig. Zelf noemt ze zich ‘wannabe-anarchist’. Het neoliberale kapitalisme kapselt alle vormen van verzet in.

Het maakt van elke rebel een cliché, van elk ideaal een product. Elke linkse, systeemkritische film of roman wordt al snel een inspiratiebron voor alt-right en elke poging om de wereld te verbeteren sluit zich al snel aan bij de Grote Mars Voorwaarts die in haar nietsontziende vooruitgang alles wat echt en menselijk is onder zich vertrapt. Donner gruwelt van elke verbeterambitie, of het nu zelfverbetering of wereldverbetering betreft: technofixes voor het klimaatprobleem, bildung in het onderwijs, spiritualiteit op social media, zelfontplooiing en competitie in de wetenschap.

Volgens Donner leidt dat niet tot verbetering, maar tot verkilling, eenzaamheid en het gevoel nooit goed genoeg te zijn. Ze pleit daarom voor de herwaardering van het menselijk tekort: vloeken en foeteren, lanterfanten, je talent verspillen aan joints en tafelvoetbal, k.