Ze noemen hem een condor. Maar hij is net zo min een condor als Varsseveld het Andesgebergte is. Als hij een dier moet zijn, is hij een hond – zo dacht ik lang.

Zo’n hele trouwe hond. Een labrador, misschien. Dat moet wel, als je je hele carrière bij dezelfde wielerploeg blijft rijden.

Waar zie je dat nog? Volgens mij nergens. Achttien jaar koerste Robert Gesink voor wat ooit begon als Rabobank en nu Visma - Lease a bike is. De enige echt stabiele factor in de ploeg is hij.

En nu fietst hij zijn laatste rondje, in Spanje. Een hond is hij, als je er beter over nadenkt, ook niet. Het heeft even geduurd voor het tot me doordrong, maar inmiddels weet ik zeker: Robert Gesink is een kat.

Dat kan niet anders. Want welk mens (of welke hond) heeft in één leven (van 37 jaar nog maar) zoveel meegemaakt als hij? Niemand. Ooit gebombardeerd tot het grote klassementstalent, de nieuwe Nederlandse winnaar van de Tour de France, vindt hij zichzelf nu ook wel een wat vervelend ventje toen.

Veel te jong een dik contract. De druk, de verwachtingen, van de buitenwereld en van hemzelf. Alleen maar oog voor zijn eigen prestaties, en voor zichzelf.

Vaak narrig voor de camera als het niet lukte. Maar wist hij veel, in dat eerste leven. Wist hij veel wat hem nog te wachten stond.

Hoeveel lichamelijk malheur heeft Robert in die achttien jaar eigenlijk gehad? Hartritmestoornissen, operatie, revalidatie. En meer breuken dan een mensenlichaam botten heeft (dat zijn er 206, een kat heeft er 282):.