Een kwartier met Robbie Williams: je weet niet of je er een recensie of een interview van moet maken. Hij geeft een charme-optreden, deze dinsdagavond in het Amsterdamse hotel The Grand. Hij grijnst, grapt en verbreekt nooit het oogcontact – zijn gesprekspartner is niet gewoon een interviewer, hij is dé interviewer.

Met zijn kuif als monoliet omhoog, zijn rug recht en een glinsterend kruis bungelend in zijn lage V-hals, is het alsof je een sprekend Madame Tussauds-beeld ontmoet. Voor aanvang van het gesprek maakt Williams nog een selfie met de vertrekkende journalist. Gebeurt dat vaker: journalisten die een foto met hem vragen? „Ja, altijd.

Hoezo, doen jullie dat normaal gesproken niet?” Hij geeft een boks – op zijn knokkels staan de letters L O V E getatoeëerd. Williams is wéér wereldberoemd. Twaalf jaar na zijn laatste nummer-één-hit (‘Candy’) kreeg hij binnen anderhalf jaar een documentaire, een kunst-expositie in het Moco, en nu een biografische speelfilm: Better Man .

„Een renaissance”, noemt hij het. „Het universum heeft besloten dat dit het moment is. Mensen willen mij weer omarmen.

” Hij spreidt zijn armen en lacht: „En ik ben klaar om omarmd te worden.” Later op de avond is de première van Better Man in Pathé Tuschinski. Beginnend met Williams’ opkomst in de late jaren negentig, via zijn drugsverslavingen, en eindigend met zijn recordbrekende optreden bij Knebworth, waar hij in drie dagen optrad voor 375.

000 mensen. Hij noemt .