Rachel is vanaf haar negentiende zo'n drie tot vierhonderd keer in de Bunker geweest, de zwaarst beveiligde rechtbank van Nederland. "Het proces heeft zeven jaar geduurd en dan vier keer per week. Ik ben naar ze allemaal gegaan omdat ik bang was iets te missen", vertelt ze in de documentaire.

De plek roept gemixte gevoelens bij haar op. "Enerzijds wil je weten waar we aan toe zijn, maar anderzijds ben je er verdrietig over." In eerste instantie werd Rachels vader vrijgesproken, maar later kreeg hij in hoger beroep toch levenslang.

Zijn voormalige compaan ging tegen justitie getuigen in ruil voor strafvermindering. Het moment waarop de straf bekend werd, vergeet Rachel niet snel. "Dat was het zwaarste moment uit mijn leven.

Dan zakt de grond onder je voeten vandaan", vertelt ze. Het leven zonder haar vader valt Rachel zwaar. "Ik mis mijn vader elke dag, of het nu de verjaardagen van mijn kinderen zijn of iets anders.

Het is een zwaar gemis." Rachel heeft haar vader op veel momenten gemist. Ze gaf geen trouwfeest omdat ze niet door haar vader weggebracht kon worden.

Wel probeert ze vaak met haar kinderen langs te komen. "Zo probeer ik hem bij alles in mijn leven te betrekken." Boos is Rachel nooit echt geweest.

"Ik vind het wel jammer hoe zijn leven is gelopen." Ze denkt wel dat de situatie haar heeft geschaad. "Ik wilde niet meer op de voorgrond staan, ik wilde niet meer model worden, want ik wilde al die media-aandacht niet.

Ik heb mezelf ingedamd", zegt ze in de documentaire.