Dominique Pélicot nodigde tientallen mannen uit om zijn vrouw te verkrachten. Professor forensische psychologie Frédéric Declercq (UGent) analyseert de verkrachtingszaak die Frankrijk in de ban houdt . ‘Een verkrachting die gepleegd wordt door een totaal onbekende wordt sneller aangegeven.

Maar de meeste verkrachtingen gebeuren door vrienden en kennissen.’ Veel twijfel bestond er niet over de feiten waarvan Dominique Pélicot en vijftig andere mannen beschuldigd werden. De verkrachtingen van Gisèle Pélicot stonden op beeld.

Haar man drogeerde haar jarenlang en ontbood 72 andere mannen om haar te verkrachten. Wat dan gebeurde, filmde hij. Zo slaagde de politie erin vijftig daders te identificeren.

In tegenstelling tot Dominique Pélicot claimen die vijftig mannen bijna allemaal dat ze destijds niet wisten dat de vrouw niet akkoord ging met de seks. “Ze wisten het allemaal, dat kunnen ze niet ontkennen”, zegt hij daar nu over . Toch mogen we volgens professor forensische psychologie Frédéric Declercq niet spreken van groepsverkrachtingen.

“Die hebben toch een andere dynamiek, meer impulsief.” Hoe moeten we deze feiten dan wel categoriseren? “Voor mij ligt de klemtoon hier eerder op het feit dat het slachtoffer niet bij bewustzijn is. Dit valt onder wat we in de literatuur omschrijven als een drug facilitated sexual assault - seksueel grensoverschrijdend gedrag waarbij een slachtoffer niet meer bij bewustzijn is of verdoofd is met alcohol, drugs of .