Je hebt de Storimans Tegel gewonnen voor excellent journalistiek camerawerk. Wat betekent deze prijs voor jou? “Ik voel me eerlijk gezegd een beetje een vreemde eend in de bijt, omdat ik mijn camerawerk niet zo journalistiek vind. Stan Storimans, naar wie deze Tegel is vernoemd, díé stond met gevaar voor eigen leven in een oorlog te draaien.

Voor de programma’s waarvoor ik werk, filmen we alleen voor of na een oorlog. Neemt niet weg dat ik het natuurlijk een eer vind dat ik deze Tegel heb gewonnen.” Ik kloot maar wat aan, zei je toen je de Tegel in ontvangst nam.

Is dat niet wat te bescheiden? Je bent toch een vakman die goed weet wat hij doet? “Dat zou je denken. Maar ik doe echt maar wat. Anderen bedenken de verhalen die ze willen vertellen en ze nemen mij mee omdat ze denken dat ik ergens goed floreer.

Natuurlijk lees ik me van tevoren goed in, zodat ik weet wat we gaan maken, maar eenmaal ter plekke gaat het eigenlijk vanzelf.” Hoe ga jij te werk? “Voor mij is het prettig als ik eenmaal op de bestemming word losgelaten en mijn gang kan gaan. Een regisseur moet bij mij niet in mijn oor gaan staan schreeuwen, dan ben ik uit het ritme.

Ik neem alles in me op, kijk vooral goed om me heen. Wat is een mooie plek? Wat is een bijzonder beeld? De camera functioneert als mijn rechteroog – weliswaar met een ietwat blinde vlek aan de rechterkant, maar die houdt de regisseur voor me in de gaten. Soms heb je mazzel met wat je tegenkomt.

In een dorp in Siberië kwam b.