Er is iets gebeurd met haar prefrontale cortex. Zo heeft Milou het aan haar echtgenoot uitgelegd. En zo vertelt hij het aan iedereen: aan de groenteman die schrikt van haar braakgeluiden, aan de voorbijgangers die ze toeschreeuwt, aan de kennissen die bellen om te informeren hoe het nou gaat.

‘Milou kan er niets aan doen,’ zegt hij op gedempte toon, ‘er is iets gebeurd met haar prefrontale cortex. Ze moet als het ware opnieuw leren lopen.’ Vanavond komt er voor het eerst weer iemand eten: Lina.

Zonder haar man Douwe, want die is dood, maar met hun hondje Kik. Ze heeft min of meer zichzelf uitgenodigd. Als ze arriveert, komt het hondje als eerste binnen en kwispelt zich een weg naar Milou.

‘Waar is je dode baasje dan?’ Milou aait Kik. ‘Mis je je baasje, Kik?’ Lina kan duidelijk niet veel hebben. ‘Als ik je te veel word, kun je jezelf in de wc opsluiten,’ zegt Milou.

En tegen Kik: ‘Je baasje vergeet helemaal haar jas uit te doen.’ ‘Ze kan er niets aan doen!’ Hugo verschijnt met rode wangen in de hal. ‘Had jij nou maar de deur opengedaan, Huug,’ zegt Milou.

‘Nu is ze beledigd.’ ‘Ik ben niet beledigd!’ ‘Zullen we meteen plaatsnemen?’ Hugo gaat hen voor naar de woonkamer, waar de asperges al op de bordjes liggen. Ze gaan zitten.

‘Ik wil helemaal niks,’ roept Milou, ‘hooguit een dessert.’ Gedoe met karaffen en wijn en water en bon appétit. Ze laat het allemaal aan zich voorbijgaan.

Geen trek. Toen haar hersenen hun eigen gang be.