Traangas waaide door de straten van Chicago, toen de Amerikaanse Democraten zich daar in 1968 verzamelden voor hun partijconventie. Een op hol geslagen politiemeute timmerde erop los op tienduizenden verhitte demonstranten, veelal studenten of andere jongeren. Chaos regeerde.

De partij kapseisde en verloor de verkiezingen. Ruim een halve eeuw later, opnieuw in Chicago, barst de partij van het hervonden optimisme en zijn het alleen pro-Palestijnse activisten die aan de hekken rammelen – met als resultaat vooralsnog een vermelding op het podium. Niet chaos, maar elan zet dit keer de toon.

Een kentering? „Nationale trots is voor landen wat zelfrespect is voor een individu: een noodzakelijke voorwaarde om jezelf te kunnen verbeteren.” Zo begon filosoof Richard Rorty in 1998, met Bill Clinton als president, Achieving our Country , een kort boek over Amerikaanse politiek en de doodlopende straat waarin volgens hem democratisch links was beland. Rorty keerde zich tegen een „cultureel links”, dat zich had teruggetrokken in abstract anti-kapitalisme, fixatie op historische erfzonden en fantasieën over revolutie.

In zijn ogen stond dat praktische politiek en coalitievorming in de weg. Zijn advies om linkse politiek te revitaliseren: „een moratorium” op Theorie (de verzamelnaam voor uit Europa overgewaaide cultuurkritiek) en „afkicken” van filosofie. Zo niet, dan voorzag hij electoraal succes voor „een sterke man”, wie weet een fascist, die zijn kiezers zou belov.