Het weer gaat alle kanten uit op Pukkelpop. Zon! Regen! Zon én regen! Vandaag dwarrelde er zowaar een kostbaar snééuwvlokje op de Main Stage. Je zag haar blinken van ver, schitteren langs alle kanten en veel te snel weer verdwijnen.

Ze heette Pommelien Thijs en ze blies hét popconcert van het weekend als een kushandje over de wei. Liveblog: Volg Pukkelpop vanop de eerste rij via de liveblog De camping was leeggelopen, de brancards stonden te wachten voor de frontstage, beducht voor appelflauwtes, en rond de Marquee, de Dance Hall en de Boiler Room was het muisstil – her en der zag je tuimelkruid voorbijdwarrelen. Maar voor de Main Stage was een massa van Fred again.

.-achtige proporties samengetroept, vaders en dochters, moeders en zonen, trotse hipsters en héél verwarde Queens of the Stone Age-fans. De podiumbekleding was sober: een in het wit geklede, vijfkoppige (uitstékende) band en een met mos begroeid drumplatform, dat is alles.

Want wat zou je inzetten op toeters en bellen als je de songs (opener ‘Entertainment’ vatte meteen heel veel samen) én de frontvrouw hebt? Pommelien! Ik zal het hier nog een paar keer roepen. Pommelien! Je kunt het hebben over de leuke gitaarsolo die ‘Entertainment’ mocht opleuken, over de springende wei tijdens ‘Hypothetisch’, over een van a tot z meegezongen ‘Erop of eronder’. Maar Pommelien! Zij was de lijm die alles samenhield, het aan de einder afgetekende noorderlicht: waarom zou je naar iets anders kijken?.