Missie: mislukt Er is bijzonder veel onrecht op deze wereld. Er is kindersterfte, er zijn glazen plafonds, auto-immuunziektes, onaangekondigde regenbuien en er is het werk van Doortje Smithuijsen, waaraan om onduidelijke redenen nauwelijks te ontkomen is. Doortje heeft ooit filosofie gestudeerd en alle kennis die ze daar heeft opgedaan gebruikt ze om elke pluis die haar navel verlaat te onderwerpen aan een (niet bijster grondige) studie.

Dat doet Doortje in nagenoeg onbeluisterbare , nietszeggende , gekmakend voorspelbare en krankzinnig oubollige , die ze vervolgens in allerlei nagenoeg onbeluisterbare, nietszeggende, gekmakend voorspelbare en krankzinnig oubollige interviews aan de mens mag brengen. Om het fenomeen te doorgronden en omdat de schat net een nieuwe NPO-serie op de buis heeft (over , superleuk, red.) hebben we een aantal van deze interviews tot ons genomen en nou vrolijk word je er niet van.

Wat blijkt: Doortje is een klassiek geval van het tafellaken-servet syndroom, een prima conditie voor wie carrière wil maken in het huidige medialandschap. Ze is net slim genoeg om gewichtig te klinken, maar net te dom om echt iets zinnigs te zeggen. Ze is net slim genoeg om allerlei in schwung zijnde theorieën te begrijpen maar net te dom om ze vervolgens op een eigenzinnige manier toe te passen.

Doortje heeft genoeg interesse in de wereld om haar heen om deze dominante theorieën tot zich te nemen, maar niet genoeg interesse om er iets anders mee te bestuderen dan haa.