De boekhandelaar plaatste mij voor een dilemma met zijn aantrekkelijke thematische tafels: graai ik een boek met werk van drankorgels en cirroselijders uit de wijnkelders van de literatuur of neem ik er een van de opstelling met torentjes Penguin Classics? Het eerste tafeltje lag vol schrijvers die de drank niet konden laten – de meesten hebben zich doodgedronken. Op de tweede tafel lagen brave – hoewel – jongens en meisjes prachtig klassiek te wezen. Alice in Wonderland en zo.

Eigenlijk is stout vaak fijner, maar ik wou de stapel drankboeken per se links laten liggen. Hoe origineel de aanpak van de boekhandelaar ook was, hij paste niet in mijn plan (noch in de beginselen van Tournée Minérale ). ‘Mijn boek’ lag bovenaan op de snoeptafel der klassieken.

Ik zou die avond twee gasten als dessert een stukje van de oorsprong van mijn passie voor boeken vertellen: waarom ik nooit meer gestopt ben met lezen sinds de jaren 80. En ik zou hun de eerste zinnen verklappen van het boek dat het ’m had gedaan voor mij. “‘Yes, of course, if it’s fine tomorrow,’ said Mrs.

Ramsay. ‘But you’ll have to be up with the lark,’ she added.” Ze mochten raden wie dat geschreven had.

Toen de fles wijn met de originele naam Fat Baron bijna leeg was, onthulde ik eindelijk mijn cadeauboek*. (Ja, sorry, we hebben toch gezondigd tegen de principes van Tournée Minérale.) Ik zou dat boek willen verspreiden als de Gideon Bijbels in hotelkamers.

Drie bladzijden waren ooit voor.