Tien jaar na zijn dood vond in 1986 te Leiden een congres plaats over de Duitse filosoof Martin Heidegger dat de aandacht trok van de hele filosofische wereld. Heidegger was immers de grondlegger van de ‘continentale’ wijsbegeerte die de nadruk legde op verwondering en creatief denken, tegenover de analytische filosofie die logica, wetenschap en taalanalyse centraal stelde. Na Heideggers dood zwollen de geruchten over zijn nazi-engagement in de jaren dertig aan, later bevestigd door publicatie van zijn dagboeken.

Dat Leidse congres werd geopend door de Duitse filosoof Hans-Georg Gadamer (1900-2002), een rijzige gestalte die grotendeels uit zijn hoofd een imposante voordracht hield. Na publicatie van zijn hoofdwerk Wahrheit und Methode (1960), dat leunt op Heidegger, was hij uitgegroeid tot een vooraanstaande filosoof. Anders dan Heidegger schreef hij toegankelijk, was hij benaderbaar en diplomatiek.

Bovendien was hij niet besmet door een nazi-verleden. Gadamer werd de vader van de hermeneutiek, een invloedrijke theorie die Verstehen en interpretatie (en niet verklaren) zag als kern van de filosofie en geesteswetenschappen. Onlangs is eindelijk de briefwisseling tussen deze twee giganten verschenen.

Die geeft een nieuw, scherper beeld van hun relatie. In één van de eerste brieven komt Heidegger, bij wie Gadamer promoveert, keihard ter zake: „Uw werk vind ik niet voldoende.” Als student in Marburg had Gadamer enthousiaste verhalen gehoord over Heidegger, wiens colle.