Anders dan de wegkoers heeft de individuele tijdrit nog geen rijke geschiedenis op de Olympische Spelen. Het nummer kwam op het programma van de Spelen van Atlanta (1996) in de plaats van de ploegentijdrit over honderd kilometer op de weg. WielerFlits duikt in de historie van het olympische onderdeel.

De ploegentijdrit over honderd kilometer op de weg maakte sinds 1960 steevast deel uit van de Spelen. Maar het was een grote wens van het plaatselijke organisatiecomité in Atlanta om de 100 kilometer te schappen. Het nummer was commercieel niet interessant, zou geen rechtstreeks competitie-element bieden en op tv niet goed in beeld te brengen zijn, was de redenering.

Het IOC willigde het verzoek in. Favorieten te over in de eerste olympische tijdrit op 3 augustus 1996. Onder meer Miguel Indurain had zijn zinnen gezet op het nummer, al had hij liever voor de zesde maal de Tour gewonnen.

Ook Chris Boardman, Abraham Olano, Bjarne Riis en Tony Rominger werden op voorhand bij de grote favorieten gerekend. Jan Ullrich, een van de smaakmakers in de Tour dat jaar, ontbrak tussen de 41 renners die zich hadden ingeschreven. Erik Dekker en Erik Breukink waren de Nederlanders in de tijdrit, Johan Bruyneel was de enige Belg.

Indurain liet zich weer van zijn allerbeste kant zien en pakte het goud, vóór Olano en Boardman. Het was voor Big Mig trouwens de laatste zege uit zijn carrière. Anderhalve maand later stapte hij tijdens de dertiende etappe van de Vuelta a España af, om nooit m.