Op woensdagavond lijkt het podium van Paradiso, in Amsterdam, op een laboratorium. Letterlijk, door de rook die van de apparaten slaat, en muzikaal, door het gepruttel en het experiment dat de muzikanten voortbrengen. Elk nummer dat de zes spelen krijgt rijk gedecoreerde uitvoeringen, waarin de details opvallen: een ritselende rammelaar, live geklapte handclaps, de gedempte drums en elektronische vogelgeluiden op de achtergrond.

Dat alles goed te onderscheiden is, is Jordan Rakei’s handelsmerk. De van oorsprong Nieuw-Zeelandse producer/muzikant drapeert en schuurt de klanken tot er een subtiel soort elektronische soul ontstaat. Daarin is hij verwant aan Britse muzikanten als James Blake en Tom Misch, met het verschil dat Rakei, die debuteerde in 2016, inmiddels als zanger meer reliëf heeft gekregen.

Hij vertelde woensdagavond aan de zaal, tijdens het eerste van drie uitverkochte concerten, dat hij opgroeide met soul, reggae, jazz en funk. Elementen van die stijlen smokkelt hij zonder nadruk zijn liedjes binnen. Zo horen we de funky bas, hier en daar een vleugje orgel, een wah-wah-effect op de gitaar, zit hij afwisselend achter zijn elektronica-uitstalling of piano, waar stroevere jazz-patronen plotseling veranderen in dansbaar.

Rakei’s zangstem kreeg nieuwe allure op zijn recente, goed ontvangen album Loop (2024). Ineens was zijn zang het middelpunt van nummers als ‘Learning’, ‘Cages’ en het overrompelende ‘Flowers’. De stem evolueert van licht gebarsten, vi.