Foto: koningkeizer Gerard Reve ontvangt de P.C. Hooftprijs, 1969 Terechte in NRC vandaag: verdwijnt de hufter uit de Nederlandse literatuur? Ooit aanbaden we hier Reve en Hermans, nu zijn vrijwel al onze "grote" schrijvers brave borstjes met een secuur afgesteld moreel kompas en een loeisaaie verbeelding.

Natuurlijk, er zijn welkome recente uitzonderingen, merkt de krant op - Herman Koch, Renate Dorrestein, enzovoorts. Dat laat onverlet dat onze natie een merkwaardige fascinatie heeft met moralistische kringloopkunst. Het voert wat ver om de PvdA hier helemaal de schuld van te geven, maar ze is in ieder geval gedeeltelijk verantwoordelijk.

Dat wil zeggen: als architecten van de vaderlandse politieke correctheid kunnen we niet helemaal om ze heen. De taboeïsering van humor en provocatie is al decennia onderweg, en heeft ervoor gezorgd dat schrijvers (maar bijvoorbeeld ook subsidieverstrekkers) vooral het Goede willen laten zien en lezers zo bang zijn voor het Kwade dat ze alleen nog het Goede willen lezen. Gecombineerd met gebrekkig onderwijs resulteert dit in een volksgeest die niet in staat is de kunstenmaker van de gemaakte kunst te onderscheiden, een natie van hele en halve barbaren die op tilt slaan als ze met iets immoreels geconfronteerd worden.

Er is werkelijk van alles op Thierry Baudet aan te merken, maar de arme dolende ziel werd gekastijd voor het bedenken en op papier kwakken van Huuu misogyn huuu fascisme! meent misschien wel wat hij schrijft huuuuuuu oude witt.