Hoe komt het toch dat je als kind de overtuiging kon hebben dat de maan – vooral de volle maan – met je meeliep als je ’s avonds laat een wandeling maakte en dat dit gevoel later verdween. Met de zon had je het niet. Je vergat te onthouden hoe oud je was toen dat meeloopgevoel verdween.

Opeens was het weg en tegen de tijd dat je volwassen was kon het zelfs omslaan in iets dat op het tegendeel leek. Er zijn mensen die durven zweren dat de maan ’s nachts sneller langs de hemel trekt dan de zon overdag. In werkelijkheid is er weinig verschil en schuift de maan juist wat langzamer dan de zon omdat de baan die de maan om de aarde maakt relatief sterk voor de aardrotatie compenseert.

Teken het, dan zie je het vanzelf. Het gevoel voor tijd en afstand, en dus ook voor snelheid, verandert een heel leven lang. Wat moet je zonder psychologie.

Alleen psychologen wisten te verklaren waarom een volle maan die dicht bij de horizon staat groter lijkt dan dezelfde maan hoog aan de hemel. Maar ze maakten het zo ingewikkeld dat je elke keer opnieuw vergeet hoe het zit. Als de tekenen niet bedriegen zal ook het probleem van de ‘maanmiswijzing’ door psychologen worden opgelost.

De miswijzing (‘ moon tilt illusion ’) bestaat eruit dat de verlichte kant van de maan in Eerste of Laatste Kwartier niet in de richting van de zon wijst. Dit is zó onbegrijpelijk dat zelfs wetenschappers van naam en faam het maar liever op gezichtsbedrog houden. Dat is het niet, het is gewoon onbegrijpel.