Opinie: ‘Ik heb geen pacifistische cocon om in te schuilen’ Van gevluchte Oekraïners valt te leren dat we het beste kunnen hopen op en werken aan gerechtigheid, betoogt theoloog en socioloog Gied ten Berge. Dit is een ingezonden opiniestuk. Het standpunt in dit artikel is niet per definitie ook het standpunt van Trouw.

In onze gemeente Stichtse Vecht wonen in afgeschreven gebouwen zo’n 350 Oekraïners, voornamelijk vrouwen met jonge kinderen. Wekelijks geef ik een groepje van acht vrouwen les in de Nederlandse taal. Soms doen hun kinderen mee.

Van hogerhand werden wij pas gemaand onze mindset af te stemmen op de uitbreiding van de oorlog, met ook ingrijpende gevolgen voor ons land. Als ik naar de vrouwen luister, denk ik soms, dat zij met die mindset ‘geboren’ zijn. Ze kennen de altijd riskante context van hun land, zijn plichtsgetrouw, doen altijd alsof ze vrolijk zijn, al bespeur ik af en toe ook hun droefheid: over het gemis van hun mannen, om hun oude ouders, hun doden, hun verwoeste thuis.

Toch houden ze een rechte rug, ze weten wat ze willen: met hun kinderen hier overleven, en ze beseffen dat ze daarvoor ons nodig hebben. Hun mindset lijkt mee te gaan in hun ‘genen’: gevormd als die zijn in een 1000-jarige geschiedenis van aanvallen op hun land, uit het oosten, het zuiden, het westen, het noorden. Een geschiedenis die Oekraïners ook identiteit en karakter geeft.

Hebben wij nog onze ‘oorlogsgenen’? Of waren onze oorlogsverhalen té snel al té v.