Iedereen heeft weleens een geheim, een leugentje om bestwil, iets wat ze liever niet hardop zeggen. In ’s rubriek Opgebiecht durft een -lezer dat toch te doen. Deze week: Ciske (41), die geen moeite doet om een baan te vinden nu ze een uitkering ontvangt.

„Ter verdediging: ik heb in al die jaren alléén maar gewerkt. Heb me nog nóóit ziekgemeld. Ik ging minimaal op vakantie en checkte zelfs daar altijd mijn mail.

Overwerken? Deed ik niet moeilijk over. Ik zette me kortom met hart en ziel in voor het communicatiebedrijf waar ik de marketingafdeling runde. Mijn werk was mijn leven, collega’s voelden als familie.

Mijn eigen familie en vrienden zag ik daardoor een stuk minder, mijn prioriteit lag bij de zaak. Functie vervallen Misschien dat het me daarom wel zo hard raakte toen ik te horen kreeg dat er moest worden bezuinigd en mijn functie kwam te vervallen. Onmogelijk, dacht ik ook, wie ontslaat nou de marketingmanager? Maar de functie ging inhoudelijk veranderen en ze hadden daar een beter geschikte kandidaat voor gevonden, dus voor mij ‘hield het op’.

Ik heb geschreeuwd, gehuild, geroepen – totáál niet professioneel, maar goed, ik voelde me dan ook behoorlijk belazerd. Het is dus echt zo: niemand is onmisbaar, zelfs als je leidinggevende als familie voelt. Ik had kortom weinig keuze, maar ben er wel met een riante vaststellingsovereenkomst weggegaan.

Zo kreeg ik een halfjaar salaris mee en daarbovenop nog een fikse vergoeding, dus op financieel vlak hoe.