Iedereen heeft weleens een geheim, een leugentje om bestwil, iets wat ze liever niet hardop zeggen. In ’s rubriek Opgebiecht durft een -lezer dat toch te doen. Deze week: Suus (27) heeft spijt van haar tatoeage.

„Nu denk ik: wat bezielde me om in een wildvreemde stad een tatoeage te laten zetten? Bij iemand die geen Nederlands sprak, maar gebrekkig Engels – waardoor het sowieso al tien keer zo moeilijk was om mijn wensen duidelijk te maken? Maar ik was zó vastberaden op dat moment, en ook vol vertrouwen. Heel naïef, realiseer ik me nu. Bewondering Als kind wilde ik al een tattoo.

Ik keek altijd vol bewondering naar mensen die tatoeages hadden en vooral de verhalen die erachter zaten. Het is vaak iets heel persoonlijks, bijvoorbeeld een herinnering aan een dierbare die is overleden, de liefde van een ouder naar zijn of haar kind of een verwijzing naar een spreuk of levensmotto. Niet alle tatoeages waren mijn smaak, van die tekeningen waarbij een heel arm of been was bedekt en waar je geen stukje huid meer zag, dat hoefde voor mij niet zo – maar ieder zijn keuze, natuurlijk.

Mijn moeder vond het vreselijk. Ontsierend, noemde ze alle tatoeages. ‘Je laat je lijf toch niet expres verminken, Suus’, sprak ze me altijd streng toe.

Toen ik een keer zei dat een tattoo me juist prachtig leek, blééf ze er bijna in. Niet voor mijn achttiende en niet zolang ik onder haar dak leefde, dwong ze af – hopende dat het bij een bevlieging zou blijven. Eerst reizen Maar het wa.