Mijn oma heeft ervoor gekozen om gecremeerd te worden in Nederland, hoewel ze Servisch-orthodox is. In deze religie is het niet gebruikelijk om in een crematieoven te eindigen, maar juist in de grond. Daarom had ze toestemming nodig vanuit het hoofdkwartier van de Servisch-orthdoxe kerk voor West-Europa, gevestigd in Parijs, om door een Slavische priester gezegend te worden tijdens haar uitvaart.

Het was mij niet bekend dat mijn oma toestemming nodig had vanuit de Servisch-orthodoxe kerk om op haar eigen gekozen manier rust te vinden. In mijn 25-jarige bestaan heb ik meer mensen gekend die zijn overleden dan dat ik bruiloften heb bijgewoond. Ik had mezelf gezworen nooit meer nog een dood persoon te willen zien.

Ik was bang dat het beeld van de overleden persoon de mooie herinneringen zou overheersen. Maar toen mijn oma overleed, nam ik onverwachts toch nog een kijkje. Vallen er eigenlijk ook mensen dood tijdens begrafenissen? En hoe vinden andere mensen het fijn om afscheid te nemen van geliefden? Zulke vragen dwaalden dat op dat moment in mijn hoofd rond.

Ik ging op X scrollen en kwam een video tegen van een dood mens. Een Ghanese man die rechtop zit in een grafkist in de vorm van een taxi. Netjes in pak en met gesloten ogen, lijkt het alsof hij springlevend achter het stuur zit.

De taxi-grafkist draait rondjes en naast hem danst een vrouw. Hijzelf of zijn nabestaanden hebben ervoor gekozen om hem in zijn beroep als taxichauffeur het hiernamaals in te sturen. Hij is extreem .