Toen Esther Vergeer voor het eerst deelnam aan de Paralympische Spelen, 24 jaar geleden in Sydney, hoorde ze bij aankomst overal geschroef en geboor in het olympisch dorp. De organisatie was druk bezig de verblijven en faciliteiten, een paar weken eerder nog gebruikt door olympische atleten, geschikt te maken voor sporters met een handicap. Sporters zoals zij, de beste rolstoeltennisster ter wereld – ze won in Sydney de eerste van zeven gouden medailles.

Vorige week was het rustig toen Vergeer (43) als chef de mission van de Nederlandse paralympische ploeg haar intrek nam in het olympisch dorp in het noorden van Parijs. Nauwelijks werklui, nergens gestreste officials, druk bellend om alles op tijd geregeld te krijgen. Een „gespreid bedje”, noemt Vergeer de ontvangst.

„Het ziet er fantastisch uit allemaal, heel ruim en comfortabel. De aankleding, een koffielounge waar je gezellig kunt zitten.” Dat is deels te danken aan haar werkgever, sportkoepel NOC-NSF, die er volgens Vergeer voor heeft gezorgd dat het de paralympische sporters aan niets ontbreekt (er is een barrista mee om de kwaliteit van de koffie te bewaken).

Maar het zegt vooral iets over de organisatie van ‘Parijs 2024’, en hoe serieus die de Paralympische Spelen neemt. „Alles wat voor de Olympische Spelen is georganiseerd, is er ook voor de paralympiërs”, zegt Vergeer. „Dat was in mijn tijd wel anders.

” Het toont de gegroeide status van het sportevenement dat deze woensdag wordt afgetrapt met .