De geschiedenis herhaalt zich. De oprichting van een nieuw mijnschadefonds levert al jarenlang discussies op met 'Den Haag'. En tot overmaat van ramp is er ook nog veel te weinig geld beschikbaar, maar het gesteggel daarover moet nog beginnen.

Gouverneur Sjeng Kremers moest in de jaren zeventig van vorige eeuw al veel bestuurlijk 'geweld' gebruiken om bij de regering voldoende financiële steun af te dwingen voor de wederopbouw in Zuid-Limburg. De laatste steenkoolmijn ging eind 1974 dicht, tienduizenden koempels zaten zonder werk. Toen de gesprekken in Den Haag weer eens stroef verliepen, dreigde Kremers: "Ik heb mijn slaapzak bij me.

" Strijd om silicose In de jaren negentig hetzelfde liedje. Er ging een lange strijd aan vooraf voordat ex-mijnwerkers de erkenning kregen dat silicose (stoflongen) een beroepsziekte was. Veroorzaakt door het stof in de mijngangen, ook al probeerde mijndirecties in samenspraak met longartsen dat te verdoezelen.

Na heel lang duwen en trekken kregen uiteindelijk zo’n zieke 1800 ex-mijnwerkers een eenmalige uitkering van 20.000 gulden, om de 'ereschuld' af te kopen. Mijnschade opnieuw ellende Het wordt eentonig.

Dit keer zijn het de gesprekken over een nieuw mijnschadefonds die tergend traag verlopen. Huiseigenaren moeten nog zeker tot medio 2026 wachten voordat de eerste vergoeding op basis van een nieuwe regeling wordt uitgekeerd. In mei 2023 was er al een akkoord tussen staatssecretaris, gemeenten en provincie.

In oktober van dat jaar werd fe.