Je verwacht niet dat een film over een moordende, insectoïde alien met zoutzuur als bloed een geliefd studieobject voor psychologen wordt. Toch is het zo. Sinds in 1979 Ridley Scotts eerste Alien -film uitkwam, zijn academici er verzot op.

En de thematiek is verrassend divers en rijk: van de grens tussen kunstmatige en menselijke intelligentie, tot de verderfelijke kracht van kapitalisme. Maar het meest bestudeerde thema is waar de horror volledig om draait: voortplanting. Scenarist Dan O’Bannon draaide er niet omheen toen hij twee maanden na uitkomst van de originele Alien werd geïnterviewd: „[De alien] gebruikt zijn slachtoffers als drager.

Hij verkracht ze. [..

.] Dat maakt het zo verontrustend.” Dit was al vroeg in het schrijfproces de intentie.

Alien werd bedacht als horrorslasher in de ruimte – Texas Chainsaw Massacre in space . Bemanningsleden van een ruimteschip moesten een voor een worden opgepeuzeld. Maar hoe komt de alien in dat ruimteschip terecht? Het eureka-moment van scenarist Ronald Shusett: „Hij zou een bemanningslid moeten naaien.

” De originele film begint met een bevruchting. Onderzoekers stuiten op een alien-ruimteschip, op een buitenaardse planeet. Daar springt uit een ei een schorpioen-achtige parasiet: de face hugger .

Naamgetrouw grijpt het zich vast op het gezicht van bemanningslid Kane (John Hurt), een tentakel glibbert zijn keel in, en legt een ei in zijn buik. Volgens O’Bannon een „homoseksuele, orale verkrachting”. Kort daarna.