Het lijkt me ideaal om tegelijk met kroonprinses Amalia de ontgroening van het Amsterdamse corps te doorlopen. Vergis je niet, ik ben mezelf tot op de dag van vandaag dankbaar dat ik nooit enige charme of toegevoegde waarde heb gezien in lid worden van het corps. Maar als je er dan tóch voor kiest, en je moet tóch de ontgroening ondergaan, dan maar nu.

Wanneer het corps onder een enorm vergrootglas ligt en fysieke en psychologische excessen de kop in zijn gedrukt – althans, dat is de bedoeling – en wanneer je wordt vergezeld door een lid van de koninklijke familie, die met haar beveiliging komt. Het is een beetje als een nieuwjaarsduik op Curaçao – eigenlijk telt het niet, hè? Smullen, dat bericht bij Quote maandag. Ik zie al helemaal het gesprek van Amalia met een ouderejaars voor me: „O, wat hebben ze jou allemaal laten doen?” „Nou, ik moest elke dag de Nederlandse vlag hijsen en dan het Wilhelmus zingen.

” „O, dat is geinig. Ik moest veertig bier binnen twee uur drinken en werd daarna hoer genoemd door een stel mannen in te strakke witte overhemdjes.” „Haha.

Awkward.” Niet dat een ontgroening oude stijl nou dezelfde was geweest voor Amalia, laten we eerlijk wezen. Ook dan was de beveiliging erbij geweest.

Aan elk adje zou een uur overleg zijn voorafgegaan. En elke man die het had gewaagd iets seksistisch naar de kroonprinses te roepen – dat was natuurlijk wel traditie daar – was dan onder verdachte omstandigheden verdwenen. Ik denk oprecht .