Leidinggevenden die denken dat ze hun mensen continu aan 100 procent kunnen laten werken, kunnen problemen verwachten, schrijft huisarts Jozef Burm. Na veertig jaar fulltime huisartsenwerk kan het boeiend zijn om de problematiek van de langdurig zieken ook eens van achter de werktafel van de voorschrijver te bekijken. Bijna wekelijks gebeurt het dat iemand een huilbui krijgt tijdens een consultatie en vaak is dat ten gevolge van een psychische uitputting.

Er is een nieuwe ambitieuze manager gekomen, er zijn herstructureringen gebeurd, collega’s zijn uitgevallen of met pensioen én niet tijdig vervangen, het nieuwe computerprogramma werkt voor geen meter ...

Allerlei redenen krijgen mensen mentaal op de knieën. Mannen, vrouwen, van alle leeftijden. Ik vertel hen vaak over het ‘Ford Fiesta’-syndroom.

Een Ford Fiesta is een prima wagentje maar als je er met vijf in gaat zitten, er een caravan aanhangt, er een dakkoffer opzet én ermee in de bergen gaat rijden, dan zal dat de eerste keer wel lukken. De tweede keer gaat de temperatuur in het rood, de derde keer begint het te stinken, en de vierde keer ontploft de motor. Ook een mens heeft een ‘optimaal’ toerental (dat is zowat 70 procent van het maximale), een ‘maximum’ dat je het best niet overschrijdt, en een ‘rode zone’ voor even in geval van nood.

In die rode zone gaat de trekkracht snel achteruit. En dat is exact wat er gebeurt bij werkenden. Op 70-80 procent van de maximale belasting functioneren ze per.