Je kunt je veel emoties voorstellen bij wetenschappers die onderzoek doen naar ongelijkheid. Verbazing over de cijfers. Enthousiasme over een onderzoeksresultaat.

Teleurstelling wellicht over een mislukte data-analyse. Zelfs woede over de uitkomsten, of juist blijdschap. Maar angst? Toch is dat precies wat de ervaren welvaartsonderzoeker Daniel Waldenström (1974) voelde toen hij een jaar of vijf geleden met de stofkam door de honderdduizenden datapunten over vermogens ging die hij tot zijn beschikking had.

Want wat hij zag, week zó af van het geldende narratief over vermogensongelijkheid, dat hij er bang van werd. Bang om in zijn eentje een andere koers in te moeten slaan. Bang ook om actief afstand te nemen van dé goeroe van de hedendaagse wetenschap over vermogensongelijkheid, de Franse econoom Thomas Piketty .

„Deze mensen zijn mijn vrienden. Het is eng om af te wijken, om geen deel uit te maken van de groep, om in zekere zin alleen te staan. Maar toen ik zag dat jonge mensen deze onderzoeksomgeving binnenkwamen en hun gegevens zelfs gingen ombuigen om zich aan te passen aan de geldende norm, aan het establishment, wist ik dat ik niet anders kon dan mijn versie van het verhaal op te schrijven.

Ik moest deze stap durven zetten.” Zijn verhaal, vastgelegd in zijn vorig jaar verschenen boek Richer and More Equal ( Rijker en Gelijker ) – is een kanteling van het dominante narratief over vermogensongelijkheid. Het gangbare verhaal gaat ervan uit dat de vermogensongel.