Deze week kreeg ik een teleurstelling op werkgebied te verwerken. Ik zou tot mijn grote vreugde een voorstelling gaan schrijven en regisseren bij Orkater, maar door een curieuze vergissing van het Fonds Podiumkunsten, dat het gezelschap totaal onverwacht haar subsidie ontzegde, werd het mes in de plannen gezet. Om mezelf op dit soort momenten te kalmeren, verdwijn ik in een afgeschermd leven.

Soms betekent dit een dag onder de dekens liggen, tot ik mijn zelfmedelijden wanstaltig vind, soms ga ik op zoek naar een kroeg met een open haard, soms besluit ik een poppenhuis te maken. Oké, dat laatste gebeurde deze week voor het eerst. Ik liep verwilderd door de stad, mijn brilletje vol vette vingers, mijn haar in de war, mijn hoofd vol teksten die nu niet meer gespeeld zouden worden, en wandelde onwillekeurig een Deense spulletjeswinkel binnen, waar louter vrouwen – vriendinnen, moeders, dochters – in tweetallen roezemoezend door de gangpaden schuifelden.

Ze draaien er altijd dezelfde romantisch-klassieke Spotify-playlist: een voorspelbaar genot. Ik kom er vaak, op zoek naar Scandinavische reinheid, hoewel de tassen vol bloemetjeszooi die ik inmiddels mijn huis in heb gesleept eerder het tegenovergestelde veroorzaken. Ook nu had de winkel een direct effect op mijn stemming: ik aaide een koraalroze theekop, een vers notitieboekje en een kerstige pannenlap.

Het idee van huiselijk geluk en nieuwe kansen werkte al op me in, tot ik verderop in de winkel een wand vol miniatuurspull.