Elke week zoekt BRUZZ een interessant verhaal uit de Brusselse sportwereld. Deze week: olympisch turnster Maellyse Brassart. Vorige week keerde Olympisch turnster Maellyse Brassart voor het eerst in bijna vijftien jaar terug naar de plek waar het voor allemaal begon: Phenix Gym in Oudergem.

Minutieus reconstrueert ze de route die ze als negenjarig meisje meerdere keren per week ‘s avonds aflegde: de metro nemen in Roodebeek, overstappen in Merode en vandaaruit naar Herrmann-Debroux. Terwijl ze aan het vertellen is, komt ook de geur van de soep die haar mama meegaf voor onderweg spontaan in haar op. Angst kende ze geen moment, daarvoor was het verlangen naar de turntoestellen te groot.

Exact een maand geleden stond Brassart in de enorme Bercy Arena van Parijs, klaar om zich te kwalificeren voor de finale van de allroundcompetitie in het olympisch turntoernooi. Ze kan niet zeggen dat ze blessurevrij was – welke turnster die zo ver is geraakt kan dat wel? In de massale aandachtsgolf voor Nina Derwael verdween haar bijzondere parcours naar de achtergrond, maar spreek iemand uit de turnwereld en hij of zij begint spontaan over haar ongekende weerbaarheid. Zo overleefde Brassart de slangenkuil waarin de Belgische topgymnastiek na verhalen over pestgedrag sinds de zomer van 2020 was veranderd.

En toen het vrouwenteam vorig jaar op het WK in Antwerpen kwalificatie voor de Olympische Spelen misliep, stond ze er net als Derwael vrijwel alleen voor om via een achterpoortje Parijs al.