Bij Ole zijn de aandoeningen op jonge leeftijd ontstaan. "Toen ik acht maanden oud was, vonden mijn ouders mijn stuiptrekkend in bed. Ik heb een hersenbloeding en een herseninfarct gehad en toen ik dat kreeg ben ik ook meerdere weken blind geweest.

Het gedeelte dat zicht regelt is onherstelbaar beschadigd, maar mijn hersenen hebben een hoop omwegen gevonden om alsnog het zicht te kunnen fixen." Hoewel hij dus nu weer kan zien, kan hij geen gezichten herkennen. "Je moet het zo zien, je ogen die zien dingen en tussen je hersenen loopt een soort snelweg en daar moeten vrachtwagens overheen met informatie", zo legt Ole uit.

"Bij de meeste mensen gaat het over de snelweg zo naar de hersenen toe en daar komt de informatie dan dus aan, maar bij mij is er een bom ontploft. De snelweg is kapot en kan niet meer hersteld worden, dus alles moet over de provinciale weg. En dat is kut want er staat daar een vrachtwagen vast en die vrachtwagen doet aan gezichtsherkenning en die valt in de rivier en komt nooit meer terug.

" Tijdens een spelletje van Emma wordt pijnlijk duidelijk hoe vervelend het is dat Ole geen gezichten kan herkennen. Hij komt namelijk in een kroeg waar meerdere mensen zitten die hij goed kent, zoals zijn familie en zijn beste vriendin. Emma wil dat hij iedereen die hij kent er uitpikt, maar dat blijkt erg lastig te zijn.

Hij kiest uiteindelijk iedereen op kenmerken uit die hij nog wél weet, zoals kapsels of een bril. Hierdoor verwisselt hij zijn moeder met zijn tante, di.