Wordt Tuur nou zuur? Eerlijk gezegd was ik een beetje van slag toen ik de ongekend felle reacties onder mijn respectvolle voor Peter Klashorst (dat zijn herinnering tot een zegen mag zijn) las. Het argumentum ad hominem betrof vooral mij en niet de dode kunstenaar. Ene Harvey Terhorst naar aanleiding van de necrologie: Maar de crux van mijn essayette was vooral een nostalgische terugblik op de jaren tachtig en nergens in het stuk pretendeerde ik net zo’n rouwdouwer te zijn geweest als Klashorst.

Het doet dan ook pijn dat Harvey mij afserveert als een verslaafd muurbloempje in de Mazzo, de stille jongen uit Ede die nooit werd opgemerkt. Ach, wie kent die intens droevige scène uit (van Todd Solondz) niet: een klerk die al een eeuwigheid op de werkte, blijkt te zijn overleden en een lieve empathische medewerkster, een van de drie zussen in de film, vertelt verschrikt dat haar collega dood is. Blijkt niemand in de kantoortuin te weten over wie zij het heeft.

Ik ben dus die nobody die niemand ooit heeft opgemerkt in het door mij zo geromantiseerde Amsterdam van de jaren tachtig. Godverdomme. Je suis .

Wat vooral kwaad bloed zette bij de reaguurders, was de kwinkslag die ik maakte naar de koene toetsenbordridders, die onder hun dakkapel in de vinex met het speeksel op de lippen iedere kerel afzeiken die heerlijk hoert & snoert, die geen baas heeft, die snuift en zuipt en die thuis geen Samantha heeft die hem elke keer vervloekt als hij zijn sokken of boxershorts laat slingeren .