Nu het blad is afgevallen besef je wat een enorme verscheidenheid aan afwijkende groeiplekjes - gallen - onze inheemse bomen herbergen. Het is vooral de eik die met recht aanspraak mag maken op de eretitel ecosysteem. In de kruin van de eik leven vlinders als de orionvlinder, de eikenspinner en de eikenpage.

Onder de eik groeien, in symbiose met de boom, allerlei paddenstoelen. En een scala van galwespen, galmuggen en galmijten prikkelt de eik tot het maken van meer dan vijftig verschillende gallen. Een gal is een woekering van plantenweefsel die ontstaat als een insect zijn eieren legt in een blad, een knop, of in de bast van een twijg .

Tegelijkertijd wordt een stof afgescheiden die de plant prikkelt tot het maken van woekerend weefsel. Gallen kunnen bij allerlei planten voorkomen, en meestal blijft het bij één of twee verschillende soorten. Maar niet bij de eik; die maakt gallen in de vorm van knikkers, schoteltjes, vruchten, hoeden, mutsen en allerhande andere voorwerpen.

Die gallen zijn meestal genoemd naar hun uiterlijk: ananasgal, stuitergal, driekante steekgal, aardappelgal, kegelgal, knoopjesgal. Mijn favoriet is de knoppergal , die niet op het blad maar op de eikels van de zomereik groeit. De knoppergal zou zo uit een science fictionfilm afkomstig kunnen zijn; hij is glimmend olijfgroen en voorzien van de grilligste richels, knobbels en uitstulpingen.

De knoppergal is zeldzaam, omdat hij alleen kan ontstaan waar de zomereik en de moseik samen voorkomen. De mosei.