Oekraïne vecht nu op ten minste vier fronten tegen agressor Rusland. Allereerst is er het 1.200 kilometer lange landfront dat we dagelijks in beeld zien, vol ellende en loopgraven.

Daar boeken de Russen elke week een paar kilometer terreinwinst. Dat gaat ten koste van onwaarschijnlijke verliezen (twaalfhonderd man per dag), maar dat deert ze blijkbaar niet. Dan zijn er de Russische raketten die wekelijks Oekraïense energiecentrales en steden onder vuur nemen.

Voor een boze Poetin is dat 'vergelding' voor Oekraïense kruisraketten en aanvallen met Amerikaanse ATACM-raketten op installaties in Rusland zelf. Vervolgens is er sinds 6 augustus een Oekraïense bezetting van een deel van de provincie Kursk. Dat is een stukje Rusland dat de Russen nu voor de helft hebben terugveroverd, met behulp van Noord-Koreaans kanonnenvlees.

En als laatste zijn er acties die Oekraïne uitvoert in verre buitenlanden. Diplomatiek, om aandacht en steun voor de goede zaak te werven, maar ook militaire acties. Die moeten de landen in kwestie laten voelen dat ze de verkeerde keuzes maken, bijvoorbeeld door pro-Russische huurlingen gastvrijheid te bieden.

Meestal halen dat soort operaties de media niet en ontsnappen ze aan de radar van oorlogsverslaggevers die in Oekraïne zelf aan het werk zijn. Van al die fronten zijn de landoorlog in Oekraïne en de raketten, die ook de uitslag van de krachtmeting bepalen, het zichtbaarst. Het vierde front ligt een beetje buiten ons gezichtsveld.

Laten we d.