Gene Hackman was een man van zijn woord. De acteur gaf zelden interviews („Ik ben opgeleid om te acteren, niet om een beroemde ster te zijn”), maar in juli 2004 was hij te gast bij Larry King. Daar kondigde Hackman – toen 74 jaar oud – aan dat hij met pensioen ging.

Deze belofte hield stand tot aan zijn dood. Hij leek het werk en de roem niet te missen. In 2011 vroeg het blad GQ hem of hij niet overwoog toch nog één film te doen.

„Alleen als ik het in mijn eigen huis kan doen, met slechts één of twee andere mensen erbij”, antwoordde hij resoluut. Wel schreef hij in zijn latere jaren een aantal historische romans en sprak soms documentaires in. De 95-jarige acteur werd woensdag met zijn echtgenote, pianist Betsy Arakawa (64) en hond ontzield aangetroffen in zijn landhuis bij Santa Fe, New Mexico.

Tot zijn zelfgekozen pensioen was Hackman een zeer productieve acteur; in een tijdsbestek van veertig jaar was hij te zien in een kleine honderd filmproducties. Met name in de jaren negentig leken er nauwelijks filmhits te zijn waarin de acteur met zijn allemansgezicht niet meespeelde. Zocht je een norse patriarch of getroebleerd vaderfiguur dan belde je hem.

Gene Hackman was geen mooie jongen, met zijn kreukelige gezicht, licht toegeknepen ogen en aardappelneus. Zijn specialiteit waren louche gezagsfiguren, zoals de vasthoudende narcotica-rechercheur Popeye Doyle in The French Connection (1971), de introverte, zweterige afluisterexpert in The Conversation (1974), .