De kattenbak verschonen, boodschappen doen, glas naar de glasbak brengen, koken; ondanks mijn vaste plek in NRC voel ik me er niet te goed voor. Vroeger was dat wel anders, ik stelde klusjes zo lang uit dat ik ze uiteindelijk maar gewoon helemaal niet meer deed. Dat die tijd voorbij is, is voor een groot deel te danken aan podcasts.

Zolang ik maar naar oeverloos gelul mag luisteren, kun je de saaiste taken aan mij overlaten. Die podcasts gaan meestal over voetbal of politiek. Luisteren naar politieke podcasts voelde altijd als iets zinvols, de voetbalpodcasts als escapisme; een welkome afleiding van gewichtige zaken.

Inmiddels weet ik dat ik naar beide genres luister om dezelfde reden. Of het nou gaat over NEC – NAC of Van der Plas – Jetten, voor mij is het allemaal vermaak. Iets zinvols doen tijdens klusjes voelt ook dubbelop: alsof je een sportschoolabonnement hebt én op je voeding let.

Al in de jaren zeventig ontdekten media dat mensen politiek hartstikke spannend vinden, zolang je er maar verslag van doet alsof het een wedstrijd is. Eerst werd vooral in Amerikaanse verkiezingstijd geleend van de sportjournalistiek, inmiddels lijkt het alsof we naar een eeuwig voortdurende competitie kijken. Bij alles wat een politicus zegt en doet, kijken we even naar de ranglijst: wat doet het met de peilingen? Plekje gestegen, plekje gezakt? Wie verstand heeft van sport, kan daarom prima over politiek praten en andersom: Jack van Gelder en Johan Derksen zijn politieke pundits , Xa.