Ze was net vier dagen achttien toen Barbara Smit in het vliegtuig zat richting Zuid-Amerika. Je mag overal naartoe, maar níet naar Colombia, hadden haar ouders gezegd. Het was 2001.

Ze ging naar Peru, Bolivia en Chili. Twaalf jaar en vele reizen naar Latijns-Amerika later – ze woonde onder andere vijf jaar in Nicaragua – zou ze Colombia dan toch bezoeken. Tegen die tijd promootte het ministerie van toerisme het land met de slogan: ‘Het enige risico is dat je er wilt blijven’.

Nog eens drie jaar later zou het vredesakkoord getekend worden tussen de regering en de guerrillero’s van de FARC. Is het verhaal van Colombia daarmee tot een gelukkig einde gekomen? Of is dit pas het begin van een lang herstel? Smit (1983) bezocht Colombia daarna verschillende keren als researcher voor reisprogramma’s van de VPRO, en langzaam groeide het idee voor een serie over het land in wederopbouw. Het werd De stem van Colombia , vanaf 5 januari te zien op NPO2.

Het is voor het eerst dat Smit niet áchter maar voor de camera staat. Maar ze is nadrukkelijk niet ‘de presentatrice’, vertelt ze in het VPRO-gebouw in Hilversum. Het moest niet om háár draaien: „Het gaat om de mensen en hun verhalen.

Ik praat niet in de camera, ik sta er niet om de kijker wel even uit te leggen: zo zit het in Colombia. Ik sprak mensen voor het eerst als we gingen draaien. Ik doe dus wat ik altijd deed: mensen spreken die ik nog nooit heb gesproken, op plekken waar ik niet eerder was.

” Voor meer .