Vaak openen filmfestivals met een gezellige publieksfilm: op de goede sfeer. Witte Flits gaat over euthanasie bij psychisch lijden. Het Nederlands Film Festival opent de laatste jaren vaker met serieuze thema’s: tbs (2019), rouw (2022), en kolonialisme (2023).

Dat past bij de Nederlandse kunstzinnige film, en dat past bij het NFF, dat probeert via film een dialoog op gang te brengen. Daar is Witte Flits de perfecte openingsfilm voor. Sinds 2020 is het aantal gevallen van euthanasie bij psychisch lijden verdubbeld en zijn betrokkenen in een felle strijd beland.

Psychiaters beklagen elkaar intern en in de media . Er werd een brief naar het OM gestuurd. Politici bemannen de talkshowtafels.

En online worden (soms specifieke) zaken druk en anoniem bediscussieerd. Onvermijdelijk eindigend in de vraag: „Maar wat als het jouw kind was?” Witte Flits speelt daar, bewust of onbewust, op in. Regisseur Laura Hermanides vertelt het waargebeurde verhaal van Rick ‘de Witte Flits’, vernoemd naar zijn bleke gezicht en snelheid op het voetbalveld.

Acht jaar na zijn euthanasie-aanvraag en twintig jaar nadat zijn psychische problemen begonnen, mag Rick op z’n 42ste eindelijk dood. Hermanides volgt vooral Flits’ ouders, Aagje en Toon. ‘Gewone mensen’, bij wie twintig jaar zorg om hun kind in hun gezicht gegroefd is.

Ze hebben hem zien dreigen met zelfmoord, hem zichzelf de duivel zien verklaren. Ze begrijpen hem, accepteren hem, maar toch kwelt de vraag: gaat hij het wel doen, al.