Uit je eigen lichaam treden. Jezelf zien liggen terwijl artsen je proberen te reanimeren. Door een donkere tunnel zweven met stralend helder licht aan het einde.

Een sereen, gelukzalig gevoel. Overleden dierbaren die je wenken. Je leven als een film aan je voorbij zien trekken.

En bovenal een gevoel van één zijn met het universum, en alles te weten. Zo’n 15 procent van de mensen die een hartstilstand, hersentrauma of andere levensbedreigende aandoening op de intensive care overleven, herinnert zich achteraf zulke beelden en gevoelens. Zij hebben een bijna-doodervaring.

Het is vaak een magische ervaring die realistischer voelt dan het leven dat ze kennen. Niet zelden zijn mensen die de ervaring hadden diepgaand veranderd. Het voelt als een blik op een andere wereld, op het hiernamaals, of als een kosmisch bewustzijn dat alle kennis herbergt.

Het is zo wonderlijk dat ze er vaak niemand over vertellen, uit angst voor gek te worden versleten. Hoe kan iemand die van buitenaf geen bewustzijn lijkt te hebben, tóch bewust zijn? Die vraag houdt neuroloog Steven Laureys (55) al zeker dertig jaar bezig. De vermaarde Belgische coma-specialist verdiept zich al vijftien jaar in de mysterieuze bijna-doodervaring, hij publiceerde er 26 wetenschappelijke studies over; een fractie van zijn honderden wetenschappelijke artikelen over bewustzijnsstoornissen.

Laureys richtte achttien jaar geleden een coma-onderzoeksgroep aan de universiteit van Luik op en was de eerste die aantoonde dat so.