Wie de eerste aflevering van Zero Day kijkt, waant zich even in een typische Amerikaanse blockbuster uit de jaren negentig. Amerika is aangevallen en de voormalige president, gespeeld door Robert De Niro, treft bij een van de rampplekken een groep boze landgenoten aan. Ze roepen woedende dingen over de in hun ogen falende overheid, en hij besluit ze spontaan toe te spreken.

„Dit gedrag is niet patriottisch”, vertelt hij de menigte die direct braaf stilvalt. „Dit gaat niet over de overheid, het gaat over iets of iemand die ons haat en alles waar wij voor staan”, vervolgt hij. De muziek zwelt aan.

En de even daarvoor nog vuurspuwende menigte luistert met open mond en applaudisseert goedkeurend zodra zijn spontane speech klaar is. Nu speelt Zero Day , ondanks de haast heroïsche president van weleer in de hoofdrol, wel degelijk in het heden. Dus komt de dreiging waarover De Niro’s president Mullen spreekt niet in de vorm van aliens of een op de aarde afstevenende meteoriet, maar van een cyberaanval die een minuut lang alle communicatie in het land platlegde.

Overal in Amerika vlogen treinen en metro’s van de rails, vielen vliegtuigen uit de lucht en gingen stoplichten op zwart, met meer dan drieduizend doden tot gevolg. En omdat de overheid geen enkel idee heeft wie er achter de aanval zit, en de dader met een onheilspellende boodschap heeft aangegeven het nog een keer te willen doen, schakelt de huidige president (gespeeld door Angela Bassett) haar geliefde voorgan.