Vraag mensen of ze nog op Twitter zitten, en je krijgt vaak de wedervraag: ‘Zit daar überhaupt nog iemand?’ Het antwoord is: ja. Op X, zoals Twitter sinds vorig jaar officieel heet, zijn 3,2 miljoen Nederlandse accounts. Daarvan zijn er 1,3 miljoen van dagelijkse gebruikers, volgens cijfers uit januari van marktonderzoeksbureau Newcom.

Rond 2018 ben ik met Twitter gestopt. Toen las ik het boek Ten Arguments for Deleting Your Social Media Accounts Right Now (2018) van Jaron Lanier, die schreef over de ‘Asshole Amplificiation Technology’ van Twitter waardoor ophef hoger scoort. In 2019 schreef Cal Newport Digital Minimalism , hij noemde Twitter ‘crack voor de mediaverslaafden’.

Een honingpot voor hufters noemde een voormalig Twitter-medewerker het medium bij het tienjarig bestaan in 2016, op de Amerikaanse nieuwssite Buzzfeed. Neurowetenschapper Daniel Levitin noemde het dwangmatig checken van onder meer Twitter een neurale verslaving. En rechtswetenschapper Glenn Harlan Reynolds schreef over het beëindigen van zijn Twitteraccount: „Als je een platform zou moeten bouwen om het Amerikaanse discours en de politiek te vergiftigen, dan zou het lastig worden om iets destructievers dan Twitter te ontwerpen.

” Er is sindsdien veel meer over Twitter geschreven, maar ben je er eenmaal van af, dan zijn die standpunten ongeveer net zo interessant als gesprekken over modeltreinen. Je kunt zelfs prima de stelling verdedigen dat discussies over de rol, de werking, de gevol.