Vroege barokopera en moderne seriële muziek, gaat dat wel samen in één concert? Voor sopraan Elisabeth Hetherington is de combinatie heel natuurlijk: „Het lijken misschien tegenpolen, maar de overeenkomsten zijn soms bijna spooky in wat de componisten vragen van een zanger.” Voor dat bruggenbouwen tussen uiteenlopend repertoire ontvangt ze vrijdagavond de Nederlandse Muziekprijs . De prijs wordt gezien als de hoogste onderscheiding van overheidswege voor klassieke musici.

„De manier waarop je je stem gebruikt, hoe je de tekst kleurt, het gebruik van ongewone technieken – niet alleen als zanger maar ook als performer – is helemaal niet zo verschillend”, vertelt Hetherington een dag voor de eerste orkestrepetitie van haar uitreikingsconcert, in een koffiezaakje in haar woonplaats Amsterdam. Met aanstekelijk enthousiasme wijst ze op de parallellen tussen verschillende tijdvakken: „Twintigste-eeuwse componisten als John Cage en George Crumb stellen in het voorwoord van een muziekstuk eisen aan een zanger die sterk lijken op wat je tegenkomt in traktaten uit de zeventiende eeuw. „Ik ben bijvoorbeeld gefascineerd door het idee van virtuositeit.

Wat is een virtuoze zanger? In de zeventiende eeuw wilde dat zeggen dat je je stem op zo’n manier kon gebruiken dat je het publiek ermee emotioneerde, maar niet jezelf. Dat was de sport. Om dat te bereiken waren er technieken om ieder woord op zijn eigen manier voor te dragen en te kleuren.

Zo kon de tekst echt van he.