Het was al jarenlang moeilijk, en het wordt nog veel lastiger: probeer als starter maar eens een huis te vinden. Niet alleen in de Randstad, ook daarbuiten is de woningmarkt krap, krap, krap. Maar is dat alleen een Nederlands verschijnsel? Beleidsmakers, politici en mensen uit het veld hebben de neiging vooral binnen de grenzen te kijken.

Begrijpelijk: daar is de noodzaak, daar kan worden ingegrepen en kunnen wetten en regels worden gemaakt. Huizen en appartementen zijn zogenoemde non-tradables . Je kunt ze niet oppakken en vervoeren naar waar de vraag hoog is en de markt krap – of juist importeren uit het buitenland.

Ze worden geconsumeerd waar ze zijn gemaakt. Het is letterlijk vast goed, of zoals in de talen die afstammen van het Latijn: immobiel, onverplaatsbaar. Onroerend, dus.

En dat lokale aspect maakt dat wat in het buitenland gebeurt vaak irrelevant lijkt. Dat betekent niet dat wat elders gebeurt ook oninteressánt is. Veel verschijnselen waarvan je denkt dat ze ‘typisch Nederlands’ zijn, doen zich ook internationaal voor.

Lage en dalende Pisa-scores (taal, rekenen) van leerlingen, bijvoorbeeld. Of afnemende groei van de arbeidsproductiviteit. Mario Draghi, oud-topman van de Europese Centrale Bank, schreef over dat laatste vorige maand een lijvig en alarmerend rapport – en dat ging over héél Europa.

Zijn we dan ook geen uitzondering met onze woningmarkt? De prijsstijging van huizen en appartementen is enorm in Nederland, maar beweegt zich gewoon in de Eu.