Voor het dorpshuis van Damba, een rommelig gehucht buiten de Kazachse oliehoofdstad Atyrau, parkeert een glanzende, luxe, witte personenbus. Eén voor één komen de twintig inzittenden het trapje af. Het zijn medewerkers van NCOC, een olieconsortium van Shell en zes andere oliemaatschappijen.

Zo te zien hebben ze in de airco gezeten. De voorhoofden zijn droog, de witte bloesjes en overhemden ongekreukt. De bezoekers snellen naar binnen, weg uit de brandende zon.

Maar ook in het dorpshuis is het snikheet. De 37 graden van gistermiddag hangt nog tegen het plafond. Het dorpshuis annex dorpstheater, in de Sovjetjaren gebouwd en van binnen beschilderd met taferelen van kolchozen en visserscollectieven, moet de enige niet gekoelde zaal in de verre omgeving zijn.

De twee ventilatoren die de busreizigers hebben meegebracht, richten ze op zichzelf. Daar komt het publiek, te voet, door de stoffige straat. Het zijn oude vissers die afgelopen decennia hun belangrijkste inkomstenbron zagen verdwijnen: de kaviaar van de Kaspische steur.

Er is een gepensioneerde dierenarts bij, een monteur, een boekhouder, een moeder met een dochter die aan haar mobieltje geplakt zit, een overheidsfunctionaris, en nog zo’n twintig inwoners. Ze komen voor de bijeenkomst die NCOC, de uitbater van het gigantische olieveld Kashagan in de Kaspische Zee, heeft opgetuigd. NCOC moet de bewoners consulteren over een nieuw baggerproject, dat is verplicht.

Vanachter een boom bij de voordeur filmt een man iederee.