Een Armeniër werkte sinds 2003 als senior onderzoeker in een fabriek in de Armeense hoofdstad Jerevan. De Nairit-fabriek – inmiddels niet meer operationeel – produceerde chemicaliën en was ooit een wereldproducent van synthetisch rubber. Tussen 2006 en 2010 rapporteerde de werknemer herhaaldelijk aan zijn leidinggevende dat er chemisch afval onveilig werd opgeslagen.

Zijn waarschuwingen en de oplossing die hij voorstelde, leidden tot niets. In 2010 verscheen een krantenartikel waarin de werknemer zijn frustraties uitte over zijn werkgever. Vlak daarna werd hij ontslagen vanwege het delen van bedrijfsvertrouwelijke gegevens met het grote publiek.

De ex-werknemer vocht tevergeefs zijn ontslag aan tot aan de hoogste Armeense rechter. Daarna stapte hij naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg, waar hij de Armeense staat aansprakelijk stelde. De ex-werknemer vindt dat Armenië zijn recht op de vrijheid van meningsuiting, uit artikel 10 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM), geschonden heeft en krijgt gelijk.

Volgens het Europees Hof hebben nationale overheden van landen die het EVRM hebben ondertekend de plicht het verdrag na te leven. Dus ook de nationale rechtbanken in Armenië. De rechtbanken waar de ex-werknemer procedeerde, hadden zijn beroep op de vrijheid van meningsuiting niet beoordeeld.

Het Europees Hof vindt dat veel te kort door de bocht. De betrokken Armeense rechters hadden de vrijheid van meningsuiting van de e.