Afgelopen zomer sloot café De WW in Leiden. Na 42 jaar was het genoeg, concludeerde de eigenaar. Het begon met de rokers, die na het rookverbod naar buiten moesten, waarna de buren over geluidsoverlast begonnen te klagen, waarop de handhavers kwamen, soms wel twee keer per week, en altijd hadden ze hun bonnenboekje in de aanslag.

Nee, de gein was er wel af. Met De WW verdwenen ook de flipperkasten. „Vandaag werden de laatste flipperkasten uit het nr.

1 flippercafé van Leiden gehaald”, schreef Edwin IJzendoorn, eigenaar van Hein Link Automaten in juni op zijn sociale media. En hij kon het weten; al 42 jaar lang, vanaf zijn twaalfde, speelde hij op de flipperkasten in het café. Het waren niet de enige flipperkasten die verdwenen.

Met het verdwijnen van de kroeg – alleen al in Amsterdam verdween volgens cijfers van de gemeente in de laatste tien jaar 26 procent van de cafés – verdwijnt ook de flipperkast uit het publieke leven. Ervoor in de plaats komen, vooral in de steden, eet- en koffietentjes, en daar passen geen ordinair knipperende kasten in – het is hier geen kermis! Hoewel cijfers ontbreken, ziet Gerard van de Sanden („niemand in Nederland weet meer van flipperkasten dan ik”) het gebeuren. „De flipperkast verdwijnt uit het straatbeeld”, zegt de directeur van het Dutch Pinball Museum in Rotterdam.

Maar erom treuren doet hij niet. Want de flipperkast mag dan dood zijn in het café, in de huiskamer is-ie springlevend. 90 procent van de nieuw gepro.