Plots is er een onzichtbare muur, waar ze op een ochtend tegenaan klapt. De hoofdpersoon van De wand is, als ze logeert in een jachthuis van vrienden, van de ene op de andere dag afgesloten van de wereld om haar heen. Alleen een paar dieren houden haar nog gezelschap en ze moet zichzelf redden door aardappels te telen en te jagen.

De wand is haar dagboek, een dystopisch verslag waarin de gevangen protagonist haar eigen grenzen weet op te rekken. Regisseur Eline Arbo bewerkte de roman van de Oostenrijkse Marlen Haushofer uit 1963, samen met Peter van Kraaij, voor het toneel. Dat is een monoloog geworden, waarin actrice Chris Nietvelt slechts een paar vierkante meter ruimte heeft tussen de publieke tribunes.

Het speelveld is bedekt met aarde en begrensd door lichtbuizen. Als de actrice zich voor het eerst naar de randen begeeft, wordt ze met een luide dreun teruggeworpen in het zwarte zand. Het is duidelijk: aan dit isolement kan ze niet ontkomen.

De wand is een beklemmend schouwspel, waarin Nietvelt ploegt en graaft, ligt en worstelt. Ze speelt een vrouw die nooit een akker heeft bewerkt en nu plots voedsel moet verbouwen; nauwelijks een koe kan melken en er nu voor eentje moet zorgen. Een verdwaalde kat houdt haar nooit lang gezelschap; alleen de hond blijft trouw aan haar voet liggen, terwijl ze zoekt naar een uitweg langs de lijnen die de transparante muur voor haar uitstippelt.

Waar eerdere voorstellingen van Eline Arbo (sinds eind 1923 artistiek leider van ITA) zich kenme.