‘Leef, alsof het je laatste dag is. Leef, alsof de morgen niet bestaat.” Tussen de internationale krakers schalt plots André Hazes junior door de volleybalarena, tijdens de warming-up van Turkije- Nederland, eerder deze week.

Myrthe Schoot hoort het niet. De oud-volleybalster is met cabaretier Peter Heerschop in gesprek, die naast haar op de tribune zit. „Leef, alsof het nooit echt af is.

..” Niet veel mensen zullen de 387-voudig international herkennen.

Over haar stekeltjeshaar heeft ze een grote pruik met oranje krullen getrokken, op haar neus staat een oranje zonnebril. Acht jaar geleden stond Schoot in het olympische veld in Rio de Janeiro, waar de volleybalvrouwen geschiedenis schreven met een vierde plaats . Voor Tokio kwalificeerde het team zich niet.

Lang twijfelde Schoot of ze wilde opgaan voor Parijs. „De Olympische Spelen zijn zoiets magisch. Maar het gewone leven trok me, ik had er al een beetje aan geproefd door te gaan werken en vond het onwijs leuk om nieuwe dingen te leren en mijn eigen agenda te bepalen.

Als je al zo lang volleybalt als ik, dan zijn de stapjes die je zet nog maar heel klein. Daar haalde ik niet genoeg voldoening meer uit om er mijn hele leven door te laten bepalen.” In juli vorig jaar besloot de 35-jarige libero definitief te stoppen.

Begin oktober bleek ze ziek. Al een tijdje ook. Er werd een tumor van 17 centimeter gevonden in haar buik.

Een bal, zoals ze hem zelf omschrijft. Na zes chemokuren en een operatie is de bal weg, en .